Gorredijk | Joost van Bodegom was 6 jaar toen hij in 1942 met zijn familie geïnterneerd werd in een kamp van de Japanse bezetter. Mannen en jongens van 10 jaar en ouder, gescheiden van de vrouwen en kinderen. Zaterdag 15 maart vertelde hij hierover in Museum Opsterlân.

Een korte inhoud van de lezing:
Hoewel de interneringskampen niet te vergelijken waren met de vernietigingskampen van de nazi’s zorgden grote cultuurverschillen en onbegrip als snel voor grote problemen. De bezettende Japanners toonden over het algemeen geen enkel respect voor de verslagen Europeanen. De Japanse autoritaire stijl en eis om allerlei exact voorgeschreven eerbewijzen aan de Japanse keizer te brengen. Hoewel de Japanners al meteen na de verovering met standrechtelijke executies begonnen van zowel krijgsgevangenen als burgers. Soms ook publiekelijke onthoofdingen, verergerde hun bewind zich al snel. Niet alleen door het reguliere Japanse leger en de marine, maar vooral ook de Gestapo-achtige geheime politie, de Kempeitei.

Voor de geïnterneerden kwam de bevrijding feitelijk nog later dan 15 augustus 1945. “Wij hoorden pas op 24 augustus dat wij eigenlijk bevrijd waren. Maar de gevechten gingen door. Nu tussen de Indonesische vrijheidsstrijders en Engelsen. Voor onze eigen bescherming was het beter dat we in het kamp bleven. Zo’n 30.000 vrouwen en kinderen werden door Soekarno en zijn militairen op die manier in gijzeling gehouden om te voorkomen dat Nederlandse troepen zouden landen.

Van Bodegom is echter een man zonder bitterheid. Gevraagd naar zijn ervaring in de ‘Jappen’-kamp spreekt hij zelfs over goede herinneringen, vooral aan zijn moeder. “Mijn moeder was een ijzersterke vrouw, dankzij haar hebben we het kamp overleefd.”